συνέχεια από το 1ο μέρος
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Ο Φόβος του ‘αντιαμερικανισμού’:Ο αντιαμερικανισμός των Λαών ως άρνηση του
αμερικανισμού
Jan Marijnissen
Όσο το φάντασμα του Μεγάλου Αδερφού θα μετακινείται από το χώρο της φαντασίας στο χώρο της καθημερινότητας των Λαών και των Ανθρώπων, τόσο οι Λαοί και οι Άνθρωποι του κόσμου θα αντιδρούν συλλογικά και ατομικά με διάφορες μορφές άρνησης, αμυντικής αντίστασης και εχθρότητας απέναντι στο υποκείμενο της απειλής, στην πηγή του Φόβου. Απέναντι στον ‘αμερικανισμό’. Αυτή η στάση των Εθνών, των Λαών και των Ανθρώπων χαρακτηρίστηκε, γενικά και αφηρημένα, ‘αντιαμερικανισμός’[18].
Το φαινόμενο του αντιαμερικανισμού δεν είναι καινούργιο, όμως ο όρος στερείται, μάλλον σκόπιμα, επιστημονικής σαφήνειας, ακρίβειας και εγκυρότητας. Αφού ο όρος αντιαμερικανισμός δεν υποδηλώνει βέβαια εχθρότητα απέναντι στους Αμερικανούς, τους κατοίκους της Αμερικανικής Ηπείρου, δηλαδή της Βόρειας, της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής. Σαν γεωγραφικός προσδιορισμός, αν αυτό θα ήταν σχηματικά επιτρεπτό, ο αντιαμερικανισμός απευθύνεται αποκλειστικά προς τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και μόνο σ’ αυτές. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο αντιαμερικανισμός του κόσμου απευθύνεται στα φτωχά εργαζόμενα λαϊκά στρώματα των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που στην ουσία είναι και τα πρώτα θύματα του ‘αμερικανισμού’.
Το ‘αντί ’, λοιπόν, δεν μπαίνει στον όρο Αμερική, ή Αμερικανός, αλλά στον όρο αμερικανισμός. Και με αυτή την έννοια, βέβαια, ο αντιαμερικανισμός δεν απευθύνεται σε κανέναν Αμερικανό, ακόμα ούτε και σε εκείνους που δίνουν εντολές στη μηχανή του πολέμου που σκορπά το θάνατο, τον όλεθρο και τη φρίκη σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο αντιαμερικανισμός, όπως οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού τον αντιλαμβάνονται, είναι μια συνειδητή πολιτική στάση που αρνείται, καταγγέλλει και καταδικάζει τον «αμερικανισμό ως σύστημα σκέψης που υπαγορεύει την ιδέα της αμερικανικής ηγεμονίας, δηλαδή τη στρατοκρατία, τον ιμπεριαλισμό, τη θρησκομανία και τη μισαλλοδοξία»[19]. Είναι επομένως ο αντιαμερικανισμός, «έκφραση αντίθεσης στις θέσεις της Pax Americana»[20]. Εκτός φυσικά από εκείνο τον υποκριτικό, τον κάλπικο αντιαμερικανισμό που συχνά προβάλουν συνθηματολογικά αμερικανόφιλες κυβερνήσεις και επαγγελματίες πολιτικάντηδες[21], για να αποσπάσουν μεγαλύτερη αμερικανική υποστήριξη σε επίπεδο περιφερειακών ή και κομματικών συσχετισμών, ή και για να αποπροσανατολίσουν το εκλογικό σώμα και να αποτρέψουν ‘κοινοβουλευτικά’ την άνοδο στην εξουσία γνήσιων πατριωτικών, προοδευτικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Δηλαδή, για να μην εθελοτυφλούμε και για να κατανοούμε την πραγματικότητα με ιστορικούς οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, «είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι όλες οι ‘αντιαμερικανικές επιθέσεις’ στις ΗΠΑ και η έννοια των ‘αντιαμερικανικών ’ ενεργειών εμπεριέχουν τη βαθύτερη και σοβαρότερη κατηγορία, που ήταν (και παραμένει) απαγορευμένη στον πολιτικό στίβο των ΗΠΑ, την κατηγορία του ‘αντικαπιταλισμού’»[22].
Βέβαια «ο εκσυγχρονισμός βοήθησε να παραγκωνιστεί το αντιαμερικανικό μένος τα τελευταία χρόνια και να προωθηθούν η αμερικανική παγκοσμιοποίηση και τεχνολογία, ως πανάκεια για το κουτί της Πανδώρας του πολιτισμού. Οι Αμερικάνοι είναι διχασμένοι από καιρό ανάμεσα στις δεδηλωμένες αρχές της δημοκρατίας – που τώρα αποτελούν ένα χονδροειδή μύθο – και στο σαφή προορισμό, με όλες τις μεσσιανικές αρλούμπες του. Ο αντιαμερικανισμός, - ή τουλάχιστον κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις του – είναι προφανώς μια υγιής ένδειξη ότι η ανθρωπότητα, ή ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν, έχει ακόμα μια αμυδρή ελπίδα. Ο αντιαμερικανισμός δεν είναι απόρριψη των θετικών αξιών του αμερικανικού λαού, αλλά μιας χυδαίας παντομίμας που παίζεται σε βάρος της ανθρωπότητας από μια χούφτα καραγκιόζηδων πλουτοκρατών, που θέλουν να μας κάνουν όλους υπάκουα καταναλωτικά ζόμπι, που δεν περιμένουν τίποτα άλλο πέρα από την άμεση ικανοποίησή τους, ενώ ‘οι άντρες με τα μαύρα’ προσέχουν το μαγαζί»[23].
Είναι συνεπώς προφανές το γεγονός, ότι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και ο ίδιος ο αμερικάνικος Λαός, ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του, διαφωνεί μ’ αυτόν τον αμερικανισμό και σε τελευταία ανάλυση μ’ αυτή την Αμερική και αγωνίζεται, ή θα ήταν έτοιμος, υπό προϋποθέσεις, να αγωνιστεί για μια ‘άλλη’, για μια καλύτερη Αμερική, «η έλξη για την οποία μπορεί να ερμηνευτεί και ως μια έκφραση αντιαμερικανισμού»[24].
Ο Νόαμ Τσόμσκι, αναλύοντας τον όρο «εθνική ασφάλεια των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής», σύμφωνα με τον οποίο, «η κλίκα του Λευκού Οίκου που κρατάει σφιχτά στα χέρια της την πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ»[25] και στην προσπάθειά του να αιτιολογήσει τη βαρβαρότητα του αμερικανισμού, παρατηρεί πως για να τον κατανοήσουμε θα πρέπει «να αντιληφθούμε τον όρο ‘ασφάλεια’, ως την ασφάλεια της κυβέρνησης Μπους από τον τοπικό της εχθρό, τους αμερικανούς πολίτες, στο όνομα των οποίων δρα ανεξέλεγκτα»[26], για να καταλήξει στη διαπίστωση πως, «η προώθηση της Δημοκρατίας, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ, ‘όπου τη χρειαζόμαστε απελπισμένα’…θα ήταν ένα χρήσιμο βήμα για να βοηθήσουμε την ίδια μας τη χώρα να γίνει ένας ‘υπεύθυνος μέτοχος’ στη διεθνή τάξη αντί να είναι αντικείμενο φόβου και απέχθειας σε όλον σχεδόν τον κόσμο»[27]. Να λοιπόν σε ποια κατεύθυνση θα έπρεπε ‘ο θεός να ευλογεί την Αμερική’, αν βέβαια ήταν θεός του αμερικανικού Λαού. Δυστυχώς όμως, όπως όλοι οι θεοί, έτσι και ο ‘αμερικανικός’ είναι με τις εξουσίες, με τον καπιταλισμό και αυτή την περίοδο ‘συνεργάζεται’ με τους ρεπουμπλικάνους.
Επειδή όμως ούτε ‘οι θεοί’, ούτε και οι μεγάλες κεφαλαιοκρατικές εταιρίες αντιλαμβάνονται πως η αμερικανική κοινωνία του ιμπεριαλισμού είναι ένα καζάνι που βράζει, ο Ρίτσαρντ Σόμποου, βοηθός Γενικός Διευθυντής της Lincoln Electric προειδοποιεί πως «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ είναι η αυξανόμενη πόλωση της χώρας και ο διχασμός της σε δυό έθνη – μια πλούσια κοινωνία του πρώτου κόσμου και μιά άλλη φτωχή τριτοκοσμική κοινωνία…πιθανώς θα δούμε μια επανάσταση…Πιστεύω ότι θα είναι μια αιματηρή επανάσταση»[28].
Είναι, προφανώς ο μόνος δρόμος που απομένει στον αμερικανικό Λαό για να απεμπλακεί από την πολιτική του αμερικανισμού που τον καθιστά υπεύθυνο για την πλανητική δυστυχία και που αναπόφευκτα τον οδηγεί σε ένα καινούργιο εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ του κοινωνικού πρωτοκοσμικού Βορά και του κοινωνικού τριτοκοσμικού Νότου.
Ο αντιαμερικανισμός του γεωγραφικού και του κοινωνικού Νότου
Αν, όμως, ο όποιος αντιαμερικανισμός των Λαών του κόσμου προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικάνικη πλουτοκρατία και στην κυβέρνησή της, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο πως, και μόνο το ενδεχόμενο εμφάνισης ενός εγχώριου αντιαμερικανισμού (Αμερικανοί ενάντια στον αμερικανισμό) και μάλιστα δίπλα στον σοσιαλίζοντα και γοργά αναπτυσσόμενο λατινοαμερικάνικο αντιαμερικανισμό (Αμερική εναντίον Αμερικής), θα της προξενεί Φόβο, αν δεν της προκαλεί ήδη Εφιάλτες.
Για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, η άρχουσα τάξη των ΕΠΑ, στήνει και θέτει σε λειτουργία τερατώδεις μηχανισμούς προπαγάντας με στόχο την παραπληροφόρηση και τη σύγχυση γύρω από την πραγματικότητα. Στα πλαίσια αυτά ο Paul Hollander, αναφερόμενος στον ευρωπαϊκό αντιαμερικανισμό, υποστηρίζει, πως «πρόκειται για προϊόν μιας ελλιπούς πληροφόρησης για την Αμερική, αλλά και του φόβου που δημιουργεί η πανταχού παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών»[29]. Σε άλλο σημείο γίνεται αποκαλυπτικότερος και αντιμετωπίζει τον αντιαμερικανισμό σαν πνευματική αρρώστια, σαν παραληρηματική συμπεριφορά, σαν «ασθένεια των διανοουμένων». Σπεύδει δε να διαβεβαιώσει τα αφεντικά του, ότι «μόνο μια μειοψηφία είναι μολυσμένη από τον ιό του αντιαμερικανισμού»[30].
Αυτή
η επιχειρηματολογία κλιμακώνεται ακόμα περισσότερο, σ’ ένα σχήμα που θεοποιεί
το ‘αμερικανικό όνειρο’, δηλαδή τον αμερικανισμό και δαιμονοποιεί το ευρωπαϊκό,
το ασιατικό, ή το αφρικανικό όνειρο και φυσικά πολύ περισσότερο δαιμονοποιεί
ένα ‘νέο οικουμενικό ουμανιστικό όνειρο’
και τα αντιμετωπίζει σαν αντιαμερικανισμό[31].Στον αμερικανικό Λαό ο αντιαμερικανισμός δεν παρουσιάζεται σαν διάθεση για αυτοδιάθεση των Λαών, αλλά παρουσιάζεται σαν ζήλια, φθόνος, μίσος, εχθρότητα και τρομοκρατία ενάντια στην αμερικανική πατρίδα, ενάντια στον αμερικανικό τρόπο ζωής, ενάντια στον ίδιο τον αμερικανικό Λαό. Τρομοκρατημένος έτσι από την ίδια την κυβέρνησή του ο αμερικάνικος Λαός, δεν έχει πολλά περιθώρια να κρίνει και πολύ περισσότερο δεν έχει τη γνώση και τη δύναμη να απορρίψει την πολιτική του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος για τους ‘προληπτικούς πολέμους κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας’.
«Ήρθε» και η ‘11η Σεπτεμβρίου’ για να επιβεβαιώσει την ‘αλήθεια’ αυτής της επιχειρηματολογίας και να μεταλλάξει το Φόβο της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης των ΕΠΑ, σε Φόβο του αμερικανικού Λαού, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για να δεχτεί και πάλι να τροφοδοτήσει τις κρεατομηχανές των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Όλα τα εγκλήματα των ισχυρών κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού διαπράχτηκαν με τον ίδιο περίπου τρόπο, με βάση το ψέμα, το Φόβο και το θάνατο.
Ο ‘πλανητάρχης’ ισχυρίζεται πως συνομιλεί και παίρνει εντολές από το ‘θεό’ της Αμερικής. Φαίνεται όμως πως μιλάει και με το Μωάμεθ. Γιατί αν δεν είχε ‘συμβεί’ η ‘11η Σεπτεμβρίου’, δεν θα μπορούσαν να ‘καταναλωθούν’ τόσα πολεμοφόδια, πράγμα που σημαίνει πως οι παραγωγοί και οι έμποροι πολέμων, μαζί και τα εκατομμύρια των εργαζόμενων στον ‘κλάδο’, θα έπρεπε να κάνουν κάτι άλλο, ή να πεινάσουν. Να γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο στον καπιταλισμό και μάλιστα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανένας οικονομολόγος για να καταλάβει, πως αν η οικονομία δούλευε για την κοινωνία κι’ όχι για την πλουτοκρατία, αυτός ο πλούτος που σπαταλιέται για τους πολέμους θα ήταν υπεραρκετός για να είναι ο πλανήτης πραγματικός παράδεισος. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει η κοινωνία να ορίζει την οικονομία και να την οργανώνει σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες της και όχι το αντίθετο.
Με αυτή την έννοια, είναι σωστή η διαπίστωση σύμφωνα με την οποία, «οι αμερικανικές κυβερνήσεις κάνουν ότι μπορούν για να διαιωνίσουν τον αντιαμερικανισμό… (και την τρομοκρατία).., αφού ασκούν μια πολιτική που αδιάλειπτα καταγράφεται ως άδικη, διότι συστηματικά επιδιώκει την ενίσχυση των ισχυρών, των κυρίαρχων και των πλουσίων, σπανίως δε (ή ουδέποτε) καταγράφεται ως πολιτική που συμβάλει στην εξάλειψη των δεινών από τα οποία υποφέρει ο πλανήτης, τη φτώχεια, την οικολογική καταστροφή, τη βία και τον αυταρχισμό»[32].
Ο αντιαμερικανισμός του ‘Τριγώνου της Μεγάλης Ανατολής’
«Όλοι ξέρουμε», δηλώνει με άρθρο του στους New York Times[33], ο Αμερικανός δημοσιογράφος Thomas Friedman «ότι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στοχεύει εναντίον της Ρωσίας», η οποία εξελίσσεται στη σημαντικότερη ενεργειακή τράπεζα του κόσμου, πράγμα που χαλάει τα σχέδια του αμερικανισμού για την αποκλειστική παγκόσμια Ηγεμονία. Γι’ αυτό οι ΕΠΑ επιχειρούν ήδη αντιπερισπασμό, με τους πολέμους στην περιοχή, με ανταγωνιστικά δίκτυα και προωθώντας πυρηνική τεχνολογία για ηλεκτρική ενέργεια, για να κρατήσουν, κύρια την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο υπό την Ηγεμονία τους, και με κάθε τρόπο μακριά από την ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία.
Όλοι ξέρουμε επίσης ότι, «χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας κανένα από τα σημαντικά προβλήματα του πλανήτη δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί»[34].
Πρόσφατα, πληροφορούμαστε και πάλι από επίσημη αμερικανική και μάλιστα ρεπουμπλικανική πηγή, τον πρώην βοηθό υπουργό οικονομικών της κυβέρνησης Ρήγκαν, Πολ Γκεργκ Ρόμπερτς, «πως με τη γεωργιανή του επιχείρηση, το καθεστώς Μπους, είναι ένοχο για ένα νέο κύκλο εγκλημάτων πολέμου.
Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Πολλοί θα απαντήσουν, ότι αφού δεν πλήρωσε για τους δίδυμους πύργους, για το Αφγανιστάν, για το Ιράκ και τις ετοιμασίες του κατά του Ιράν, το καθεστώς Μπους θα τη γλιτώσει και με αυτήν την επιχείρηση . Μπορεί, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια. Η Ρωσία βεβαιώθηκε πλέον ότι οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να της επιβάλουν την ηγεμονία τους και ότι είναι ο χειρότερος εχθρός της. Η Κίνα διαπιστώνει ότι οι ΗΠΑ αποτελούν απειλή για τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της και επομένως για την οικονομία της. Ακόμα και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής…βλέπουν ότι το να είσαι σύμμαχος των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο και χωρίς όφελος…»[35]
Ξέρουμε ακόμα, ίσως όχι πολλά, αλλά αρκετά πιά, για την υποβόσκουσα κρίση στις σχέσεις Αμερικής και Κίνας, η οποία προς το παρόν βγαίνει στην επιφάνεια ως ακήρυκτος πόλεμος στη σφαίρα της οικονομίας [36], αλλά και στο χώρο του Διαστήματος [37], όπου η Κίνα μπαίνει την τελευταία δεκαετία με ιδιαίτερο δυναμισμό και αξιώσεις Μεγάλης Δύναμης, πράγμα που επίσης δημιουργεί προβλήματα στα σχέδια του αμερικανισμού για την αποκλειστική παγκόσμια Ηγεμονία. Πρόβλημα που, όπως δήλωσε σε πρόσφατη ομιλία του στην Ακαδημία Επιστημών της Κίνας ο Χένρυ Κίσινγκερ, «καθιστά τη σύρραξη μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αναπόφευκτη, εκτός αν οι κινέζοι δεχτούν να συνεργαστούν»[38].
Η Ινδία, μια χώρα με πληθυσμό πάνω από ένα δισεκατομμύριο κατοίκους, με ανοιχτές ακόμα πληγές από την αγγλική αποικιοκρατία ήταν πάντα επιφυλακτική απέναντι στη Δύση και ιδιαίτερα απέναντι στις ΕΠΑ και γι’ αυτό, όπως είναι γνωστό, ήταν πρωταγωνίστρια δύναμη στο ‘Κίνημα των Αδεσμεύτων’ και αργότερα στην ‘Πρωτοβουλία των 6’ για την παγκόσμια Ειρήνη. Ανάλογη είναι και η στάση της απέναντι στον αμερικανισμό και στην παγκοσμιοποίηση.
Αλλά και οι άλλες χώρες της Ασίας, με εξαίρεση το Πακιστάν, τη μεταπολεμική Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και το Νότιο Βιετνάμ, που για ειδικούς λόγους πόνταραν στον αμερικανισμό, χαρακτηρίζονται από μια αντιδυτική-αντιαμερικανική στάση και θα ήταν πρόθυμες να συμμετάσχουν σε πρωτοβουλίες συγκρότησης ενός Πανασιατικού Σχεδίου για τον παγκόσμιο ρόλο της Μεγάλης Ανατολής.
Η ‘Συνεργασία της Σαγκάης’[39], στην οποία συμμετέχουν η Κίνα, η Ρωσία και άλλες τέσσερες χώρες της Κεντρικής Ασίας, φαίνεται πως από χαλαρή αμυντική συνεργασία, εξελίσσεται, σταθερά, με τη συμμετοχή και της Ινδίας, σε μια ισχυρή ‘Πανασιατική Γεωστρατηγική Συμμαχία’[40], που αναβαθμίζει το ρόλο της Ασίας στο παγκόσμιο σκηνικό και προβληματίζει σοβαρά τα κοράκια της Ουάσιγκτον.
Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ σοβαρή και ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που ‘κόβει τη φόρα του αμερικανισμού’ και δίνει στην ανθρωπότητα την ευκαιρία να πάρει μια ανάσα και να ανασυνταχθεί στη βάση ενός νέου οράματος για το μέλλον της. Βέβαια, αν η υπόλοιπη ανθρωπότητα και κύρια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπει στις εξελίξεις, τότε γίνεται πιθανός ο κίνδυνος η Πανασιατική Γεωστρατηγική Συμμαχία, να εκφυλιστεί, με ή χωρίς τον αμερικανισμό, σε ‘ασιατισμό’ με την έννοια της νέας ηγεμονικής απειλής για την ανθρωπότητα.
Η Ευρώπη σε κρίσιμο σταυροδρόμι
«Δημιούργησαν μια φιλελεύθερη Ευρώπη
στηριγμένη μόνο στον ανταγωνισμό, όμως οι
μεγάλες επιχειρήσεις, αντί να ανταγωνίζονται
μεταξύ τους, συνασπίστηκαν σε καρτέλ
σε βάρος των καταναλωτών και των εργαζόμενων.
Έγινε αυτό που λέμε Ευρώπη των μονοπωλίων»
Πιέρ Μαντές Φρανς
Μπροστά σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό δυνάμεων για την Ηγεμονία πάνω στην ανθρωπότητα υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης των εξελίξεων και αυτή η δύναμη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να ανταποκριθεί όμως η ΕΕ σε ένα τέτοιο ρόλο, θα πρέπει:
· Να πάψει να είναι Ευρώπη των μονοπωλίων,
· Να ταυτισθεί με τον αντιαμερικανισμό των Λαών όλου του κόσμου,
· Να αποφιλελευθεροποιηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί από τις ΕΠΑ, αφού, όπως δηλώνει ο αμερικανός Πολ Γκεργκ Ρόμπερτς, η «Αμερική δεν προσφέρει τίποτα στην Ευρώπη εκτός από τα εκατομμύρια δολάρια που πληρώνει για να αγοράζει ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες που προδίδουν τους λαούς τους»[41],
· Να σφυρηλατήσει τη Νέα Ευρωπαϊκή Ταυτότητα και να επανασυνδέσει τις αγωνιστικές ανθρωπιστικές παραδόσεις της, με τις αξίες και το όραμα του Ουμανισμού για ένα καλύτερο κόσμο, και τέλος
· Να πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για το στήσιμο αντιιμπεριαλιστικών-
συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου