Αυτή ήταν η απόφανση και η απόφαση των ισχυρών, και κατά πάσα πιθανότητα λήφθηκε στη Μάλτα, όταν οι «σιδερένιοι» αρχηγοί των Ηγετικών Δυνάμεων και Νικητών του Γερμανικού άξονα διαμοίρασαν τον κόσμο, ωσάν να μοίραζαν τα αμπελοχώραφα των παππούδων τους.
Αυτή ήταν, όμως, και η απόφανση και απόφαση και των Ηττημένων και Ντροπιασμένων, των Γερμανών. Το ναζιστικό καθεστώς, πλήρως νομιμοποιημένο από το σύνολο του γερμανικού λαού, που αλάλιαζε εκστασιασμένο στην παπαρολογία του μπογιατζή Χίτλερ περί «ζωτικού χώρου» και «αρίας φυλής», υπήρξε υπερβολικά σίγουρο για τη στρατιωτική του υπεροχή έναντι των αγγλογάλλων που αδιαφορούσαν επιμελώς μπροστά στη χυδαία ασυδοσία του Χιτλερισμού μέχρι το 1939, και ανεδαφικά αλαζονικό για τους Ρώσους και τους Αμερικάνους (για την Ελλαδίτσα που με το θάρρος και μόνο ελάχιστου στρατού καθυστέρησε την επέκταση του πολέμου στη Ρωσία ας μη μιλήσουμε καθόλου).
Την πάτησε, όμως, κατά την καθομιλουμένη, καθώς οι αντίπαλοι δεν άργησαν να περάσουν στην αντεπίθεση όταν διαπίστωσαν ότι τα ζωτικά τους συμφέροντα θα υφίσταντο ανεπανόρθωτη ζημιά, με τα γνωστά αποτελέσματα της καταστροφής της Γερμανίας και του διαμελισμού της σε δύο κομμάτια.
Στη συνέχεια, βέβαια, της δόθηκε μπόλικο χρήμα για την επανόρθωσή της, μέσω των άμεσων ξένων επενδύσεων, αμερικανικής κατά βάση προέλευσης, η οικονομία αποκαταστάθηκε, η κατανάλωση επανήλθε πιο δυνατή από ποτέ, χάρη στο χρήμα που μοιράστηκε στις μάζες τις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα, κυρίως, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, και η Γερμανία ξαναβρήκε σιγά σιγά τον παλιό καλό της εαυτό.
Η ένταξή της στην ΕΟΚ είχε ως στόχο να την καταστήσει και πάλι κυρίαρχο κράτος, όταν θα ερχόταν ο κατάλληλος και πρόσφορος χρόνος.
Και ήρθε: μετά την πτώση του «τοίχους της ντροπής», όπως το αποκαλούσε η politically correcteness της εποχής, η Γερμανία με την επανένωσή της και την ένταξή της στην ευρωζώνη, στην περίφημη ΟΝΕ, όπου με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση άφησε το μάρκο για το ευρώ (είναι πραγματικά συγκινητικό) κατέστη πάλι μέσα σε είκοσι χρόνια η Μεγάλη Δύναμη στην Ευρώπη.
Και τη συνέχεια οι λαοί του Νότου την ξέρουμε καλά: πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής αυστηρότητας για την αντιμετώπιση της τεχνητής κρίσης που επήλθε, φυσικά, και χάρη στο ευρώ που οικονομίες σαν της Γερμανίας της έκανε ακόμη πιο δυνατές μέσω των εξαγωγών της ενώ οικονομίες σαν της Ελλάδας της έκανε «γιαλατζί» κοινώς, αφού οι υπέροχες διαθρωτικές πολιτικές της Ε.Ε. την έκαναν να χάσει την παραδοσιακή της παραγωγική βάση, να εγκαταλείψει την ύπαιθρο και την αγροτική παραγωγή (βοήθησαν και οι περίφημες επιδοτήσεις) και να γίνει μια ζητιάνα αέναων και με υπέρογκο τόκο δανείων, με όρους και συνθήκες που κανείς μας ακόμη δεν γνωρίζει, αφού οι εκπρόσωποι του λαού που υπέγραφαν δεν φρόντιζαν να ενημερώσουν κανένα.
Αλλά το κεφάλαιο Γερμανία και ο ρόλος της στην επερχόμενη καταστροφή της Ευρώπης είναι μια άλλη ιστορία, πολύ μεγάλη, που για λόγους οικονομίας δεν μπορεί να αναφερθεί εδώ.
Τόσο, λοιπόν, οι Νικητές όσο και οι Ηττημένοι αποφάσισαν «όχι ξανά παγκόσμιοι πόλεμοι, που έχουν τόσες απώλειες, πχ δεν αξίζει πια να ξοδεύουμε υπέρογκα ποσά για στρατιώτες, όπλα, άρματα, οβίδες αφού η στρατιωτική επέμβαση είναι πολύ ευθύς και εγείρει εκ του φυσικού αντιδράσεις. Από τώρα και στο εξής θα τους σκοτώνουμε με οικονομικές/δημοσιονομικές κρίσεις που θα κατασκευάζουμε εμείς. Παμπόνηρο κόλπο, αφού χώρες σαν την Ελλάδα, με ανεκμετάλλευτους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους αλλά ιδιόρρυθμο και κυκλοθυμικό λαό, θα τις βάζουμε στο χέρι χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Θα τους δανείζουμε, θα τους διαπλέκουμε, θα τους διαφθείρουμε, θα τους καταστρέφουμε την οικονομία τους μέσω υποτιθέμενων σοφών πολιτικών για το καλό τους, και μετά θα έρχεται η καταστροφή και θα τους στέλνουμε το λογαριασμό αναγκάζοντάς τους να ξαναδανειστούν με τρομερά επιτόκια, να εφαρμόσουν αυστηρές πολιτικές λιτότητας που θα κάνουν το λαό τους να πεινάει, να απελπίζεται και να αυτοκτονεί (παλιότερα όταν είχαμε τις στρατιωτικές εισβολές επιβάλλαμε αμέσως κατοχικά δάνεια και κάναμε επιτάξεις τροφίμων και μέσα σε ένα μήνα τα πτώματά τους τα μάζευαν από τους δρόμους), πάντα για το καλό τους όμως, και επειδή το χρέος τους συνέχεια θα αυξάνεται θα τους βάλουμε να ξεπουλάνε ο,τι έχουν και δεν έχουν για να ξεχρεώσουν. Στο τέλος, δε, για να μάθουν που μια δράκα ανθρώπων τόλμησαν κάποτε να τα βάλουν μαζί μας, με μας που καμωνόμαστε ότι είμαστε Θεοί, θα τους κάνουμε και πεντακόσια κομμάτια, θα τους διαμελίσουμε και θα κάνουμε και το λαό τους μια μικρή μειοψηφία μέσα στην ανθρωποθάλασσα ασιατικών, κυρίως, φυλών που θα τους ξαμολήσουμε!».
Είμαι σίγουρη ότι αυτά ακριβώς είπαν, ο καθένας στη γλώσσα του βέβαια.
Κάποιος από την εκλεκτή αυτή ομάδα που έπαιρνε τις αποφάσεις, ίσως αποτόλμησε μια ερώτηση:
«Και πώς θα είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουν όλα αυτά, που είναι απάνθρωπα και σκληρά και μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές και άγριες κοινωνικές αντιδράσεις;».
Ο άσσος της παρέας, που ήταν άριστος ψυχολόγος και σαδιστής, θα απάντησε:
«Μα χάρη στη μάζα της καταστροφής, που ψηφίζει τους συνεργάτες μας, γιατί κυρίες και κύριοι, πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε τα κράτη χωρίς ανθρώπους μας εκ των έσω, χωρίς τους ντόπιους πολιτικούς που θα εκτελούν πιστά τις οδηγίες μας έναντι βέβαια ανταλλαγμάτων αλλά στο λαό τους θα λένε άλλα βέβαια (πχ «λεφτά υπάρχουν»).
Η μάζα της καταστροφής, δηλ. ένας λαός με πολύ χαμηλό διανοητικό, ηθικό και πολιτιστικό επίπεδο, που το μόνο που το νοιάζει είναι το στομάχι του και η βολή του, καθοδηγούμενος από καλά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα από την τηλεόραση και αριστερών τάσεων υποτιθέμενη διανόηση, θα τους νομιμοποιεί με την ψήφο του και θα δημιουργεί μια ψευδεπίγραφη δημοκρατία, που θα είναι, στην πράξη η χειρότερη τυραννία».
Μεγαλοφυές όντως!
Γι’ αυτό και συ, μάζα της καταστροφής, συνέχισε να ψηφίζεις τους σύγχρονους εφιάλτες, που λεηλατούν τον τόπο των προγόνων σου και μοιράζουν τα χωράφια σου στους ξένους σαν να είναι δικά τους! Συνέχισε να ενεργείς με το θυμικό (που στο χειρίζονται άριστα) και όχι με τη λογική σου! Γιατί ίσως δεν έχεις χορτάσει ακόμη από μιζέρια, εξαθλίωση, ταπείνωση, ντροπή, ίσως θέλεις να δεις κι άλλους νεκρούς, όχι από σφαίρες αλλά από φόρους, χαράτσια, φτώχεια.
Στο κάτω κάτω, χάρη σου κάνουν που δεν σε σκοτώνουν (για την ώρα τουλάχιστον) σε θαλάμους αερίων, δεν σου βομβαρδίζουν το σπίτι και σε αφήνουν να πίνεις τον καφέ σου, αντί να σε τραβολογάνε σε χαρακώματα και πεδία μάχης (έχει και ποντίκια και ξέρω ότι τα φοβάσαι)…
Εκάτη
πηγή
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου